Τέχνη Σκέψης & Θεραπείας

Η τρυφερή κόρη της Αρχόντισσας του Ουρανού

Χρυσορόδινη καλλονή, σιωπηλή βασίλισσα στο απέραντο βαθύ σκοτάδι της νύχτας στείλε την τρυφερή σου κόρη, τη φεγγαρόπετρα, να φέρει την ελπίδα της ημέρας στη σκοτεινή, μαύρη νύχτα μας!!!

Κι εκείνη ντύθηκε με τα χρώματα του ουρανού την ημέρα, πήρε το αστραφτερό της δοξάρι, τη βαθιά γνώση και σοφία του Σύμπαντος και κατέβηκε κάτω στη γη για να δείξει ότι μπορεί η νύχτα να είναι σκοτεινή, μαύρη αλλά έχει την ελπίδα της ημέρας.

Ήρθε να μας δυναμώσει τη διαίσθηση, να μας δώσει έμπνευση για να τη χειριστούμε πρακτικά στη ζωή μας και να επιτύχουμε στόχους δύσκολους με τη διπλωματική ικανότητα που μόνο αυτή έχει, να απαλύνει τον πόνο μας με το τρυφερό άγγιγμά της, να φέρει τύχη στους ταξιδιώτες, όμορφα και γερά παιδιά σ' όσες θέλουν να γίνουν μάνες, να ισορροπήσει τη σχέση ανάμεσα στο αγόρι και το κορίτσι μπαίνοντας ο ένας στη θέση του άλλου...

Ήταν αυτή που έτριψε το μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε κι από τότε σκόρπιζε γλυκό θάνατο. Ποιος είναι ο Πέτρο Μπόλε;

Ο Πέτρο Μπόλε ήταν βοσκός από τα παιδικά του χρόνια κι έβρισκε την ευτυχία ανάμεσα στα πρόβατά του. Στα δώδεκά του χρόνια, έτσι τουλάχιστον λέει ο θρύλος του Θανάση Τριαρίδη, ο στρατός επίταξε τα χειμαδιά και οι αξιωματικοί ζήτησαν είκοσι σφαγμένα αρνιά για τη γιορτή του στρατού. Τότε, ο Πέτρος έψαξε και βρήκε <στο βουνό των γαλαζομάτηδων> εκείνον τον τεχνίτη που θα του κατασκευάσει το μαχαίρι για να σφάξει ο ίδιος τα πρόβατα χωρίς πόνο. Έτσι και έγινε. <Όταν άνοιξε το πανί και ζύγισε στη χούφτα του το μαχαίρι, ζεστό ακόμη από το τρίψιμο της λεπίδας με φεγγαρόπετρα, ένιωσε πως ήταν φυσική συνέχεια του χεριού του, σαν να γεννήθηκε κρατώντας το. Στη θαμπή λεπίδα του νόμισε πως είδε μια σκιά που του έγνεφε. Όταν την έμπηξε στο λαιμό του πρώτου ζωντανού, το πρόβατο παρέμεινε στην αγκαλιά του απολύτως ήρεμο, γαλήνιο, σαν να ήταν ο θάνατος απαλό αγέρι... Το ίδιο και με το δεύτερο πρόβατο και με το τρίτο και με όλα τα επόμενα...> Ο Πέτρο εγκαταλείπει το χωριό του κι αποφασίζει να γυρίσει τον κόσμο ολάκερο σκορπίζοντας τον - γλυκό - θάνατο. <Ποτέ του δεν ζήτησε αντάλλαγμα ή αμοιβή, κι από όσα του έδιναν κρατούσε μόνο όσα του χρειάζονταν για τον στάβλο του αλόγου του και άλλα τα μοίραζε στους ζητιάνους και στους μεθυσμένους των καπηλειών. Κρέας δεν έφαγε ποτέ του, ούτε και ήπιε κρασί, ούτε πλησίασε γυναίκα με σκοπό ερωτικό, μόνο τις νύχτες ξεχνιόταν και κοιτούσε τον μαύρο θόλο>. Στο χέρι μαχαίρι του , ο κόσμος έβλεπε τον Θεό και ο Πέτρο έδινε αντίδωρο, το θάνατο. Όπως σε αυτή την <ξεπεσμένη σοπράνο, διάσημη στην ακμή της, που ζήτησε από τον Πέτρο Μπόλε να βρει το θάνατο την ώρα που τραγουδούσε την άρια «Addio del passato» από την «Τραβιάτα». Το μαχαίρι τη βρήκε στην κορυφαία νότα της άριας, δίχως να την χαλάσει>. Λαϊκός ήρωας, ή και λυτρωτής - η υπερήχηση του υγρού, γλωσσικού «λάμδα» δεν είναι τυχαία - καταλήγει σε έναν βασιλιά ο οποίος ήθελε να απαλλάξει από τον πόνο τους υπηκόους του. Έτσι και έγινε. «Υπήρξαν φορές που ο Πέτρο θανάτωνε χωρίς σταματημό για τρεις συνεχόμενες μέρες, ενώ λίγο πιο πέρα, οι στρατιώτες έσκαβαν μεγάλους ομαδικούς τάφους για τα πτώματα και οι παπάδες έκαναν ομαδικές κηδείες». Πήρε πολύ καιρό στον ήρωά μας να καταλάβει την πλεκτάνη και όταν έφτασε η ώρα χάρισε στους ενόχους το θάνατο. Όχι τον γλυκό μα και τον επώδυνο. Είναι η πρώτη φορά που ο αφηγητής μας χρησιμοποιεί τη λέξη «έσφαξε».

Ήταν αυτή , η φεγγαρόπετρα που τρύπωσε με το αστραφτερό δοξάρι της στην κάμαρα της κόρης που ένιωθε μοναξιά και ήρθε και σκόρπισε φως σε εκείνο το σκοτάδι και το σκοτάδι παραμέρισε και τότε η φεγγαρόπετρα αγκάλιασε γλυκά κι ανάλαφρα την κόρη κι εκείνη κοιμήθηκε στην αγκαλιά της με απόλυτη ηρεμία και γαλήνη.

Ήταν αυτή που συντρόφεψε τους ναυτικούς εκείνου του πλοίου που μόλις άφησαν τις οικογένειές τους για μακρινά ταξίδια. Οι γυναίκες τους όμως ήξεραν, είχαν ράψει από μια φεγγαρόπετρα στη στολή τους κι έτσι ένιωθαν ασφάλεια, δύναμη, χαρά και τύχη που ταξιδεύουν με αυτό το πλοίο. Τις νύχτες την έβλεπαν στο κατάρτι να τους χαμογελά κι ένιωθαν μια απόλυτη ηρεμία κι έτσι τους έπαιρνε ο ύπνος γρήγορα και τα όνειρά τους ήταν προφητικά και γεμάτα αισιοδοξία. Ο Πέτρος, ο 3^ος Μηχανικός, βαθιά ερωτευμένος με την Ελεάνα, απόψε ονειρεύτηκε εκείνη τη γλυκιά στιγμή που θα φορέσει στο χέρι της καλής του το σπάνιο κι ανεκτίμητης αξίας δαχτυλίδι που αγόρασε στη Σριλάνκα. Το φιλοτέχνησε ένας ιδιαίτερα πνευματικός άνθρωπος, γνωστός για τις μαντικές του ικανότητες. Ο ίδιος φορούσε στο λαιμό του μια τεράστια φεγγαρόπετρα, τόσο όμορφη και λαμπερή που κανείς δεν πρόσεχε τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, φαινόταν σαν να είναι προστατευμένος μέσα σ' ένα κρυστάλλινο δίχτυ, το κεφάλι του στόλιζε ένα ολόλαμπρο φωτοστέφανο και αρώματα όπως το τριαντάφυλλο , το γιασεμί, το σάνδαλο και το λιβάνι διαχέονταν στο χώρο. Είχες την αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή είχε απόλυτη σύνδεση με το Θεό. Μια δέσμη φωτός διαπερνούσε όλο του το είναι και η Θεϊκή δύναμη συγκεντρώθηκε στα χέρια του που έμοιαζαν με διαφανής κρύσταλλοι χαλαζία. Εκείνα τα μαγικά χέρια κέντησαν το δαχτυλίδι του, γύρω - γύρω λαξευμένος χρυσός και στη μέση η ιριδίζουσα φεγγαρόπετρα, η πιο σπάνια ποικιλία της, προγραμματισμένη από εκείνον το φωτισμένο άνθρωπο να διεγείρει το τρυφερό πάθος, την αιώνια πίστη και αγάπη σ' αυτήν που θα φορέσει το δαχτυλίδι αυτό, μ' αυτόν που θα της το προσφέρει.

Η σαραντάχρονη Αφροδίτη, είχε τόσο μεγάλη επιθυμία να γίνει μητέρα, όλες όμως οι προσπάθειες της ήταν άκαρπες. Ο γιατρός της είχε πλέον σηκώσει τα χέρια ψηλά. Εκείνη επαναλάμβανε συνεχώς <... γιατί την ώρα που γεννιόμουνα σχολάσανε οι μοίρες, μήπως δεν είμαι άξια και κανένα παιδί δεν με επιλέγει για μητέρα του;> . κι ο γιατρός στην τελευταία προσπάθεια της είπε :< ... Αφροδίτη, ζήσε τη ζωή σου όσο πιο όμορφα μπορείς κι αν ο Θεός το αποφασίσει θα γίνεις μητέρα, έχεις έναν πολύ καλό σύντροφο που σε λατρεύει και πολλούς ανθρώπους γύρω σου που σε αγαπούν, είναι η τελευταία μας προσπάθεια...> κι έφυγε η Αφροδίτη απογοητευμένη, αλλά και αποφασισμένη ν' ακούσει το γιατρό της. Εκείνη τη νύχτα είχε πανσέληνο. Όπως κάθε βράδυ, έτσι κι απόψε η τρυφερή κόρη της αρχόντισσας του ουρανού ετοιμάστηκε να κατεβεί στη γη. Φόρεσε το καλύτερό της φόρεμα με την υπέροχη λάμψη που έχει το χρώμα του με ιριδισμούς που μοιάζουν μ' αυτό του φεγγαριού. Άλλωστε σήμερα η μητέρα της γιορτάζει και θέλει να την τιμήσει ιδιαίτερα. Η φεγγαρόπετρα χαίρεται πολύ όταν έχει πανσέληνο, φορτίζει την ύπαρξή της με πολύ ενεργειακό φώς και η λάμψη της γίνεται τόσο έντονη που ενώ είναι νύχτα κάνει τα πράγματα στη γη να στραφταλίζουν. Στεκόταν πάνω σ' ένα πουπουλένιο σύννεφο όταν άκουσε το λυπητερό τραγούδι της Αφροδίτης κι όπως πάντα συγκινείται με τη μουσική και το τραγούδι, έτσι κι απόψε τη συνεπήρε.

Με το αστραφτερό δοξάρι της καθάρισε τις αρνητικές σκέψεις της, έδωσε λάμψη και θρέψη στο δέρμα και μαλλιά της κι έναν απόλυτο ερωτισμό για τα πάντα γύρω της. Η ηρεμία και γαλήνη φώλιασε μέσα της κι έτσι μ' αυτή την αίσθηση αγκάλιασε τον σύντροφό της ώσπου την πήρε απαλά ο ύπνος. Μετά από ένα μήνα ο γιατρός ανακοίνωσε στην Αφροδίτη κι το Γιάννη ότι σε οκτώ μήνες θα είναι γονείς. Σήμερα η μικρή τους Αργυρούλα είναι 18 ετών, πανέμορφη, με συναισθηματική ισορροπία, σταθερή φίλη που ακτινοβολεί με τα ανώτερα συναισθήματα που εκπέμπει γιατί έχει την ανατροφή και τη σοφία του Σύμπαντος που στην πραγματικότητα τη γέννησε.

Κρατήστε μια Φεγγαρόπετρα στα χέρια σας, αγκαλιάστε την μ' αγάπη κι αυτή θα σας χαρίσει απλόχερα τις ποιότητές της, αφιερώστε την στο Φως και στο ανώτερο καλό όλων και εκείνη θα σας δώσει τη σοφία και τη δύναμη να βρίσκετε το σωστό και να το ακολουθείτε.

Με Αγάπη και Φως,

• Το καθεστώς των Φαρμάκων
• Σαμανισμός